Einde

Heyhoi,

Weer veilig aangekomen in Nederland schrijf ik mijn allerlaatste blog. 

Zoals velen weten heb ik nog een heerlijke vakantie gehad in Curaçao 10 dagen lang. In deze dagen heb ik ongelofelijk veel dingen gezien en gedaan. Stranden gezien, gezwommen met dolfijnen, een berg beklommen en natuurlijk het plaatsje Willemstad.  Dit allemaal met mijn lieve mams, met een weerzien na 3,5e maand op het vliegveld van Curaçao. 

Over Curaçao kan ik ook zoveel vertellen maar daar was dit blogje niet voor bedoeld. Mijn welkom thuis was wel werkelijk fantastisch en ook emotioneel. Ik ben geland op 14 juni 11:20 op Schiphol. Weer terug op Nederlandse bodem mocht ik eerst door veel controles om daarna met alle koffers de aankomsthal uit te lopen. Hier zie ik mijn vader weer en ook hier kon ik mijn tranen niet inhouden. Weer bijgekomen zie ik mijn lieve zus en daarna Florieke, huilen. Dit had ik niet verwacht. Op de weg naar huis gaan we opeens een afslag bij Holten eraf, ik moet ingeburgerd worden dus naar de Macdonalds.  Daarna nog het laatste stukje naar huis. Zie ik opeens mijn hoofd op een spandoek hangen met de tekst, 'welkom thuis Michelle'. Ook dat zag ik echt niet aankomen. Wel een beetje beschamend, je hoofd zo groot voor huis. Eenmaal thuis kwam er nog een pakketje met een kaartje en bloemen, dankjewel lieve bakkertjes :). Na het avondeten wou ik mij nog even gaan douchen maar ik kreeg wel een tijdslimiet mee van 20 minuten, lekker is dat, eindelijk weer de douche van thuis moet ik nog haasten ook. Dus 20 minuten later stond ik netjes klaar en gingen we ijs halen bij van der poel. Ik zag mam zich optutten en vroeg me af waarom ze dat nou weer ging doen.. Ze zei dat ze zich daar goed bij voelt en misschien nog boodschappen ging doen, hmm apart. In de keukenla zag ik ook twee cakes liggen, ook bijzonder maar ik dacht er niet bij na. Na het ijsje zijn we weer richting huis gereden en moest ik opeens naar binnen via de voordeur, dat doen we nou nooit! Tot mijn verbazing zaten daar mijn vrienden en familie en schreeuwden ze 'welkom thuis!'. Wauw, ik was zo verbaasd. Ik moest lachen en huilen tegelijk, zo lief. Na een gezellige avond was het tijd om naar bed te gaan, slapen ging niet zo gemakkelijk na dat tijdsverschil. De volgende ochtend werd ik dan ook wakker met een ontzettende jetlag, ik kon mijn bed echt niet uitkomen. Tegen half 11 zat ik dan eindelijk aan mijn kop koffie terwijl ik mijn ogen bijna niet open kon houden. In de middag ben ik nog even naar het Saxion te gaan om daar ook gedag te zeggen tegen vrienden van de studievereniging. Ze wisten natuurlijk niet dat ik daar zou zijn en kreeg verschillende reacties zoals 'wat doe jij hier?!'. Heel grappig.

Oost, west, thuis, best.

Liefs,

Michelle