OK

Hey allemaal!

Het werd toch weer tijd voor een blogje. Deze keer wel een korte hoor want na het weekend heb ik meer te vertellen omdat ik dan weer op trip ga. 

Zoals ik volgens mij al in een andere blog had verteld mocht ik 8 mei een dagje meelopen op OK en laat die dag nou net gisteren zijn geweest. Even een korte omschrijving hoe ik het vond: epic! Voor alle mensen die niet goed tegen bloed kunnen of verhalen over lichamelijke onderdelen lees vooral niet verder. Voor iedereen die wel een OK verhaal wilt lezen, veel plezier.

Mijn dag begon om half 8, dat betekende voor mij allereerst al drie kwartier langer slapen, prettig! De OK bevind zich op de tweede verdieping van het AZP achter, jawel automatische schuifdeuren. Als je hiervoor staat lijkt het fancy en modern, alleen wanneer je er doorheen gaat is hier niks van waar. Ook hier ziet alles er vervallen uit. Nog een paar klapdeuren door kon ik mij melden en werd ik aan een ontzettende lieve verpleegkundige gekoppeld. Ze gaf me kleding en wees me waar ik me kon omkleden. In mijn blauwe overal, waar ik me dus erg trots in voelde, gingen we op weg naar de eerste OK. Er zijn overigens zes OK's in het AZP, nog best wat dus. Ik verbleef de hele dag in OK 3 waar alle neuro operaties uitgevoerd zouden worden. Mijn eerste indruk van een OK was 'Is dit het?'. Het was een zielig ronde kamer met een tafel in het midden, wat wankelende karretjes er omheen en wat apparatuur van de anesthesie. Wat me verbaasde is dat ik niet eens een crashcar zag (een kar met alle hulpmiddelen voor een reanimatie). Maar goed de eerste OK, dit was een craniotomie. Oftewel een operatie waar ze de schedel open maken. In de geval was dat om een tumor te verwijderen bij de patiënt. Als eerst doet de anesthesist zijn werk, geeft de narcose en intubeert  (voor de beademing) de patiënt. Bij deze operatie werd ook nog een centrale lijn ingebracht. Hierna werden de rest van de voorbereidingen gedaan. Alle het steriele linnen werd geplaatst en de instrumenten. De chirurg en assistent werden steriel gekleed en al het omgeven personeel moest een muts en mondkap om. Wat ik verder gezien heb is dus het open boren van het schedel, het open leggen van de hersenvliezen en daarna het verwijderen van de tumor. Het weer dicht maken vond ik ook bijzonder om te zien, bijvoorbeeld hoe ze het stukje schedel weer terug plaatsen. Omdat dit zo een risicovolle operatie was werd mevrouw niet direct uit de narcose gehaald, aan de beademing en andere monitoren werd ze na de operatie met spoed naar de intensive care gebracht voor constante controle. Hier werkt dan ook na een tijdje de narcose uit en wordt de patiënt van de beademing gehaald. (de patiënt maakt het goed hoor). Na de operatie moest de vloer goed schoongemaakt worden want het leek wel een slachtpartij, al het bloed op de grond. De operaties gaan aan de lopende band door, de OK wordt weer gereed gemaakt voor de volgende OK die staat en ze beginnen weer. Dus de tweede operatie die ik heb mogen zien was een tarsaal tunnel syndroom. De meesten kennen het carpale tunnel syndroom wel, alleen is dit dus gewoon in de voeten. Bij deze operatie werd een kleine incisie gemaakt onder de enkel en wordt de druk van de zenuw afgehaald. Niet zo bijzonder dus, en maar 5 minuutjes werk per voet. Wat ik wel verrassend vond was dat de patiënt geen ruggenprik kreeg maar een algehele narcose, helaas wist ik niet waarom. De laatste OK was een paraspinaal abces, waarbij er naast de ruggenwervels dus eigenlijk wat oud weefsel werd weggehaald wat was over gebleven van het abces. Voor de zekerheid wordt dit dus wel onderzocht of het geen kwaadaardig weefsel is. Kortom heb ik hersenen gezien, voeten en de ruggenwervels. Ik vond een een heel interessante dag en heb letterlijk mijn ogen uit gekeken. Als ik geen mondkapje op had kon iedereen zien dat ik met mond open stond te kijken. 

Hier is nog een foto waarop ik mijn fancy OK pakje aan heb. 

En ik hoop dat ik jullie niet misselijk heb gekletst.

Liefs,

Michelle